Het is heel langzaam gegaan, maar steeds verdween er meer muziek uit mijn leven. Geen radio aan in huis, langzaam minder radio luisteren in de auto en naar concerten of leuke evenementen met muziek… nou, zo leuk was dat niet meer. Ik kon het nog opbrengen om mee te gaan omdat ik anderen zag genieten (maar van verstaan was natuurlijk geen sprake meer). Als iets niet meer leuk is om te doen dan stop je er vanzelf mee..
Ik ben geen muziekkenner, maar als de muziek aan ging dan begon mijn lichaam als vanzelf te bewegen. Hoe minder ik ging horen, hoe minder ik dit gevoel had. Vooral omdat ik eerst wilde horen welk liedje er speelde en dan pas echt kon genieten.
En dat terwijl ik, als ik relaxed ben, vaak mijn humeur vertaal in muziek. Dan komen er spontaan liedjes in mijn hoofd die ik ga zingen. Vooral tijdens vakanties is dat het geval en mijn reisgenoten herkennen dat zeker (want het zijn ook de meest simpele en stomme liedjes 😂).
Toen ik net mijn CI had, kreeg ik tijdens de revalidatie ook te maken met muziek en dat vond ik meteen leuk (één kopje koffie van VOF de kunst). Destijds zag ik al iets over Musi-Ci. Muziek luisteren met je CI. Ik gaf toen al aan Joke aan dit te willen doen, maar ik moest minstens 1 jaar een CI dragen. Hoewel mijn indruk was dat de cursus zich meer richtte op klassieke muziek was dat een uitdaging die ik toch aan wilde gaan.
Toen in maart 2023 een nieuwe cursus begon dacht ik in eerste instantie; het is een veel te drukke periode ik ga het niet doen. Om vervolgens mezelf bestraffend toe te spreken dat ik altijd wel een excuus zou hebben om het niet te doen. Dus hup schop onder je kont en je aanmelden.
En aldus geschiedde… 8 dinsdagmiddagen in het Utrecht UMC. Samen met 2 andere cursisten (helaas, er kon eigenlijk nog wel iemand bij) ging ik van start. Joke, de slechthorende cursus leider met een CI, bleek van oorsprong een pianiste met een conservatorium opleiding.. oeps zou ik dan toch naar klassieke muziek moeten luisteren?
Ja, en nee. Want de cursus was heel erg gericht op de behoeften van de cursisten. De cursus heeft een mooie opbouw om langzaam meer naar muziek te luisteren en te wennen aan de verschillende geluiden.
Ik heb erg genoten van de cursus, omdat het mij heeft uitgedaagd om bewust te gaan luisteren naar muziek en te gaan zoeken naar wat ik goed kan horen en herkennen in muziek. De oefeningen met toonladders werden steeds moeilijker en het frustreerde mij dat ik steeds vaker dacht dat een toon omlaag ging terwijl hij omhoog ging. “Je moet jezelf foefjes aanleren” zei Joke. Als dat zo voor jou klinkt dan ga je je steeds meer realiseren dat je je gedachten erbij moet veranderen.
Ik had het idee dat ik door de cursus ook beter ging horen. Niet heel raar, want Joke gaf aan: als slechthorende moet je niet te veel in een stille ruimte gaan zitten (is wel heeeel erg prettig), maar je moet je hersenen uitdagen met geluid. Er moet activiteit in je hersenen zijn om geluiden goed om te zetten. Ik vond dat heel fijn om te weten, want nu zet ik vaker een achtergrond muziekje aan als ik alleen thuis aan het werk ben.
Ik heb gemerkt dat ik op een andere manier naar muziek ben gaan luisteren door de cursus: herken ik instrumenten in plaats van een brei aan geluid? Zo leer ik al onderscheid te maken in wat ik hoor. Ik ben nog steeds meer van de zang dan van de instrumenten (bij Joke was dat juist andersom), maar ik kan instrumenten inmiddels wel meer waarderen.
Ik was volop met de cursus bezig toen ik met 4 vriendinnen op skivakantie ging. Ik attendeerde hen op wat ik hoorde in de muziek. Dat vonden ze interessant want zo luisterden zij ook niet naar muziek. Op een avond hebben we in ons appartement een mini-disco gehouden. We hebben heel veel gedanst en (vals) gezongen. Met de tekst die je heel makkelijk in Spotify kunt vinden kon ik een liedje redelijk snel herkennen en net zo gek mee doen met mijn vriendinnen. Het werd een memorabele avond 😉