Ik zit in mijn auto op weg naar Eindhoven waar op 17 september de 4e DFNA9 Kennisdag plaatsvindt. Ik kijk er naar uit. De corona-jaren lijken achter ons te liggen en eindelijk kunnen we elkaar weer eens zien. (wij DFNA9’ers zijn toch een soort van familie). Het beloofd een mooie dag te worden met meer dan 200 aanwezigen, er zijn standjes waar informatie gedeeld wordt over hoorapparaten, CI’s, evenwicht en veiligheidsapparatuur. En een hele rij enthousiaste artsen en wetenschappers zal ons vertellen wat voor spannends er de afgelopen jaren gebeurt is. En dat is gelukkig veel.
Voorbereiding
Maanden van voorbereiding zijn er aan vooraf gegaan. Een met het openbaar vervoer toegankelijke locatie in Eindhoven blijkt minder makkelijk dan gedacht. Met mijn hervonden gehoor aan de telefoon komen we bij de Technische Universiteit uit. Een top locatie die we op het nippertje vinden.
De voorbereidingen voor de inhoud en de presentaties lopen vrijwel gelijk op met de projecten rondom de roadmap naar een oplossing voor DFNA9. Uiteindelijk valt alles mooi in elkaar. Een strak programma met veel sprekers en weinig interactie, niet helemaal ideaal, maar wat wil je na 3 jaar zonder Kennisdag?
Ik onderhoud alle contacten met de locatie en standhouders, Arthur zorgt voor de sprekers. Arthur vraagt mij of ik een presentatie over de VCI met arts en onderzoeker Bernd Vermorken wil doen. Daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Omdat ik geen 2 petten op wil hebben op deze dag bereid ik een strakke briefing voor, voor mijn mede bestuursleden. Er is geen speld tussen te krijgen (nou ja, bijna niet dan ;-)).
Oorfonds-collega Karen blijkt een presentatiecoach. In vorige banen moest ik bijna maandelijks presentaties doen, maar echt leuk vond ik dat nooit. En nu, na ruim 8 jaar mag ik weer spreken in het openbaar. Gelukkig voor gelijkgestemden, zodat ik me geen zorgen hoef te maken als ik iets niet goed hoor (is toch vaak een extra stress factor). Een beetje coaching is daarom geen overbodige luxe.
Karen zegt tegen me: “als ik je vannacht wakker maak dan moet je de eerste 4 regels van je presentatie op kunnen dreunen”. Oke… Ik neem me voor deze presentatie top te doen. Ruim een week voor 17 september ken ik de hele presentatie uit mijn hoofd (gelukkig heb ik niet heel veel tekst).
Bernd waarmee ik de duo presentatie ga doen heeft zijn gedeelte van de presentatie ook al helemaal voorbereid. Het ziet er super goed uit!
Kortom, die zaterdagochtend in de auto heb ik alle reden om uit te zien naar deze dag. Ik ben tot in de puntjes voorbereid, want een goede voorbereiding is de helft van het werk toch?
Hart onder de riem
Mijn zus, die niet op deze dag aanwezig kan zijn, stuurt me een geweldige kaart. Ze heeft de aankondiging die ik voor de Kennisdag heb gemaakt, aangepast en steekt me daarmee een hart onder de riem.
KNO arts Joost Stultiens merkt op Twitter op dat ik niet op de 1e foto bij de sprekers sta. Misschien had ik hem de 2e foto moeten sturen 😉
De DFNA9 Kennisdag
Je kunt alles nog zo goed voorbereiden, je hebt niet alles in de hand. Het is een drukke dag, iedereen heeft zijn taken, maar toch komen er extra dingen bij of gebeuren er onverwachte dingen. Ik spring bij, hou met een half oog alles goed in de gaten en heb contact met diverse mensen. Het is eigenlijk gewoon druk! Maar ook leuk!
Bernd en ik geven de laatste presentatie van de dag. Terwijl ik op mijn beurt zit te wachten slaan even de zenuwen toe. “Doe normaal” spreek ik mijzelf streng toe, “je kent je presentatie toch uit je hoofd?!”. Uiteindelijk ben ik toch zo overmoedig dat ik mijn spiekbriefje niet meeneem naar het podium. Ik vind het spannend maar ben niet echt zenuwachtig. Om de beurt spreken Bernd en ik. En dan… vergeet ik wat ik wilde zeggen. Het spiekbriefje ligt onder mijn stoel in de zaal. Bernd pakt het prima op en we gaan gewoon door. De techniek laat ons een paar keer in de steek en het filmpje dat we laten zien loopt vast! Voor de perfectionist in mij is dit een drama. Ik kan niet echt genieten van de presentatie en baal dat ik mijn tekst ben vergeten en dat de techniek niet op orde is.
Toch is het een mooie en goede dag, de interactie is goed en iedereen is blij elkaar weer te zien. ‘S avonds plof ik moe op de bank.
We hebben de opname nog…
Ik heb iemand gevraagd om een video opname van de presentatie te maken zodat ik die met jullie kan delen. Dagenlang durf ik niet naar dit filmpje te kijken omdat ik nog steeds baal. Na wat opbeurende woorden van mijn familie, die ik het filmpje ongezien en ongecensureerd doorstuur, ga ik aan de slag. Het filmpje moet ondertiteld worden dus ik moet ook echt schrijven dat ik mijn tekst kwijt ben… Als ik daar mee bezig ben dan zie ik dat het inderdaad best mee valt en dat ik het groter maak dan het is. Toch nog een beetje een opluchting 😉 Oordeel zelf maar als je onderstaand filmpje bekijkt.
P.s. de tekst die ik was vergeten was: “
Doordat ik met mijn CI beter hoor, heb ik het gevoel dat ik een groot stuk van mijzelf heb teruggevonden. Ik. Onbewust ben ik veel dingen gaan vermijden, dat realiseer ik me nu pas. Vermijdt ik ook veel dingen doordat mijn evenwicht niet goed is? Ik weet het niet, hoewel ik natuurlijk niet meer in het donker wandel. Het evenwichtsgedeelte is een paar keer getest, dus ik heb er al aan mogen proeven.