Vandaag is het 5 december. Ik zit op de fiets en bedenk me dat ik mijn kado van de goedheiligman en zijn pieten (of was het toch Dr. van de Berg en zijn team?) al heb ontvangen. Voor het eerst in 7-8 weken ben ik weer aan het fietsen en ik ben super happy. De kou op mijn handen, de lichte miezerregen in mijn gezicht en de wind die ik met mijn CI hoor, maken me gelukkig.
Bijna 2 maanden heb ik de puf niet gehad of het niet aangedurfd om met 1 oor te fietsen of te sporten. Vandaag voelt het als echt kadootje om het zand en bladeren onder mijn wielen te horen knisperen.
Hoe zou ik me voelen als mijn evenwicht ook nog goed zou zijn? Warme tranen wellen op in mijn ooghoeken bij de gedachte daaraan. Daar zijn we nog wel even van verwijdert want vooralsnog moet ik me enorm focussen om recht te blijven fietsen en is mijn beeld super onstabiel als ik over de bospaden met stenen en wortels van bomen rijdt.
Maar hoop vult mijn hart, een beter evenwicht komt binnen handbereik! Wat gun ik mijzelf en anderen dit super fijne gevoel. Maar hup, nu eerst een surprise maken voor het sinterklaasfeest. Ik kan niemand het kado geven dat ik zelf heb gekregen maar een leuk kado met gedicht is wel het minste.
Dank u Sinterklaasje