In het begin van mijn hoorreis kon ik handen klappen nog niet onderscheiden van met je voet op de grond stampen. Inmiddels kan ik dat onderscheid heel goed maken. Wellicht ook omdat vriend M. op eens of andere manier regelmatig in zijn handen klapt (om mij aan te moedigen ?;-)).
Op dit moment klap ik niet met mijn eigen handen, maar ik knijp ze dicht. Ik mag mijn handen dichtknijpen omdat ik mij opnieuw realiseer hoe goed het gaat met horen. Dat is de laatste tijd niet meer super vanzelfsprekend omdat het al een hele tijd goed gaat en ik de vooruitgang niet meer zo goed merk als in het begin.
Maar nu mag ik mijn handjes dichtknijpen, want ik las vandaag de resultaten van het onderzoek dat OPCI heeft gedaan onder ruim 500 CI gebruikers. En uit dit onderzoek trek ik de conclusie dat ik me na 3 maanden kan meten met een groep zeer tevreden CI gebruikers.
Ik neem je even mee in wat resultaten uit dit onderzoek en vergelijk dat met hoe het bij mij is.
Zeer tevreden
Gelukkig is het merendeel van de CI dragers tevreden (35%) tot zeer tevreden (51%) over hun CI. Als ik mee had gedaan aan dit onderzoek dan zat ik bij die 51%!
91% van de CI dragers zou een CI aanbevelen. Nou, ik ben zeker ook een ambassadeur voor de CI. Toch zegt 69% nog niet tevreden te zijn met spraakverstaan als het in de omgeving lawaaierig is. Dat klopt, wat mij betreft. Het kan altijd beter, maar voor mij doet het niet af aan de vreugde die ik heb van mijn CI. En gelukkig zijn er hele mooie ontwikkelingen gaande op CI gebied, lees hier maar eens.
Muziek
Muziek wordt door de respondenten over het algemeen als fijn ervaren, hoewel het nog niet zo fijn klinkt als dat je zou wensen. Hier kan ik ook in mee komen, maar ik vind het persoonlijk een grote verbetering ten opzichte van de situatie voor mijn CI. Ook het volgen van gesprekken op TV wordt door 88% van de CI dragers zonder hulpmiddelen of met alleen ondertiteling gedaan. Hier ben ik ook zo blij mee, die ondertiteling ervaar is soms zelfs als irritant.
Waar ik van schrok is dat maar 29% van de volwassenen een betaalde baan heeft. Waarschijnlijk heeft dat te maken met de hoeveelheid gepensioneerden (60%) die de vragenlijst heeft ingevuld. Wat ben ik blij dat ik gewoon kan blijven werken, wel als zelfstandige en met een enigszins aangepaste werkomgeving, maar wel in een volwaardige baan.
Telefoneren
Ook schrok ik van het aantal mensen dat kan telefoneren met een CI. Ik merk bij mijzelf dat ik soms nog aan stemmen moet wennen als ik via bluetooth stream, maar over het algemeen gaat dat heel goed. En anders zet ik hem op de speaker, dat gaat ook heel goed. In dit onderzoek zegt maar 34% dat telefoneren met vrijwel iedereen mogelijk is. En 43% zegt dat het niet of nauwelijks mogelijk is om te telefoneren, dat vind ik echt heel jammer voor hen.
Gelukkeling
Kortom, ik ben een ‘gelukkeling’ (zo’n mooi woord, deze leen ik even van je C.). En met deze mooie conclusie sluit ik het eerste deel van mijn hoorreis af. De hoor-revalidatie zit er op. Nu moet ik het zelf doen. Ik ben er van overtuigd dat het nog meer gaat wennen en dat er nog veel mooie dingen op mijn pad gaan komen. Tja je bent een gelukkeling of je bent het niet 😉