Mijn beste vriend

In heel mijn leven heb ik nooit een beste vriend gehad. Zielig? Nee hoor! Ik ging altijd met meerdere vrienden tegelijk om. En natuurlijk zag ik de ene vaker dan de ander, maar niemand kreeg het predicaat ‘beste vriend’. Ik hou van gelijkheid en met de benaming beste vriend lijkt het alsof je onderscheid tussen mensen maakt. Waarom zou de ene persoon beter zijn dan de ander alleen omdat je die vaker ziet? De verscheidenheid aan vrienden maakt het juist zo leuk. Iedereen voegt weer iets anders toe aan mij leven.

Maar nu is het dan zo ver: ik heb een beste vriend! Hij is geweldig, ik kan helemaal mijzelf zijn en hij is mijn redder in nood. Ik ben zo dankbaar dat ik hem heb gevonden!

Het is alleen geen persoon. Het is mijn microfoontje. Ze noemen dat soms ook wel solo apparatuur, maar die benaming klopt gewoon niet voor mij.

Mijn microfoontje is mijn life line, mijn houvast, mijn hulp, het lijntje om in contact te blijven met vrienden (en vooral mijn partner). Met mijn microfoontje kan ik verstaan wat er gezegd wordt met mijn ene half werkende oor.

Mijn beste vriend is geniaal: het streamt de spraak via bluetooth naar mijn hoorapparaat, waardoor ik zelfs op 1,5 meter of verder (ja, we zitten weer in de halve lock down) redelijk goed kan horen wat er wordt gezegd.

Daardoor kan ik normaal reageren, mezelf zijn en in contact zijn. Dank je wel beste vriend! Je zorgt er al langer voor dat ik in restaurants gewoon kan verstaan wat mijn tafelpartner zegt, dat ik met iemand in het bos kan wandelen zonder telkens naar het gezicht van de persoon te hoeven kijken (dat lukt overigens toch niet tijdens het wandelen met DNA9). Dank je wel beste vriend, jij bent mijn redder in nood en je zorgt er voor dat ik deze 4 weken nog enigszins normaal kan doorkomen.