Volgens mijn Fitbit heb ik goed geslapen… Hmm. Voor mij voelt het anders, aan het begin van de ochtend heb ik het idee dat ik niet meer weet hoe ik moet liggen. Want ik kan niet op kun rechterzijde liggen, want geopereerd oor…. het kan wel hoor, het doet niet echt pijn maar comfortabel vind ik het niet echt.
Maar ik ben gewoon wat geïrriteerd en ongeduldig. Ik ben wel klaar met die piep in mijn oor. Dat ik die piep de hele dag door hoor maakt het vermoeiend. In de middag ga ik op de bank zitten met mijn hoofd in een kussen. Zo ken ik mijzelf helemaal niet.
Ik krijg adviezen.. doe rustig aan, een narcose blijft weken in de lichaam, dit is toch normaal… het komt niet aan, ik wil niet normaal zijn, ik ben bijzonder en dus gaat alles veel sneller (duh). Het enige advies dat aankomt is ‘als je rust herstel je sneller’. Dat sneller, is mijn trigger. Ik probeer me over te geven…
Met het opstaan besluit ik dat ik in plaats van zelf medelijden er voor moet zorgen dat ik me lekker voel. Dus die dikke slobbertruien van afgelopen weken gaan terug de kast (wasmachine) in en ik besluit een bloesje aan te trekken. Het wordt stemmig zwart. Als ik in de spiegel kijk en het zwarte geheel op me in laat werken weerklinkt het in mijn hoofd dat dit geen goed plan is. Hup strijkijzer aan en dat mooie blauwe bloesje aan.
In het kader van goed voor jezelf zorgen heb ik in de week na de operatie al besloten dat ik weer gel nagels wil. Ik heb ze een paar maanden gehad en ik werd daar zo blij van! Tijdens de operatie moeten je nagels vrij zijn van nagellak voor de saturatiemeter, dus daarom had ik ze er af gehaald. Vandaag heb ik een afspraak voor de gel nagels. Ik kijk er naar uit. Net zoals ik uitkijk naar volgende week deze tijd, want dan gaan we voor het aansluiten van de CI weer naar Maastricht. Ik kan niet wachten…